تغییرات اقلیمی ،جلو افتاده زمان کشت و کار همراه با فشار گسترش برنجکاری و به دنبال آن کمبود زمین برای چرای آزاد دام ، افزایش مصرف علوفه و قیمت نهاده های دامی در بازه زمانی قبل و بعد از کوچ ،دامداران مازندران را با مشکلات جدی مواجه کرده است.
به گزارش خبرنگار ایرنا، بررسی های تاریخی نشان می دهد که دامداری و برنجکاری همواره مکمل فعالیت کشاورزی در استان های شمالی بویژه مازندران بوده است چرا که حضور دام پس از برداشت کشت اول برنج در شالیزار علاوه بر پایداری و تقویت خاک مشکل کمبود علوفه و چرای دام را نیز رفع می کند.
در شرایطی که همواره بین دامداری و برنجکاری به عنوان ۲ فعالیت کشاورزی مرتبط و همخوانی با شرایط اقتصادی روستاییان علاوه بر حفاظت محیط زیست، به لحاظ حفظ مواد آلی خاک و حاصلخیزی خاک های کشاورزی و مرتعی وجود داشته است، اما از یک دهه گذشته با تغییرات اقلیمی و گسترش کشت دوم زراعی از جمله برنج، کلزا، سبزیجات و توت فرنگی که توجیه اقتصادی بهتری نسبت به علوفه دارد، سبب شد تا دامداران در تولید علوفه و پیدا کردن چراگاه آزاد با مشکل مواجه شوند.
تغییرات اقلیمی و بدنبال کاهش بارندگی و از طرفی ارزش بالای زمین و اقتصادی تر شدن کشت برنج سبب شد تا زمان نشا کاری از اوایل خرداد طی یک دهه گذشته به اواخر اسفند ماه برای انجام کشت دوم حدود ۵۰ روز زودتر از موعد مقرر انجام شود، در حالی که بیشترین علوفه در چراگاه های آزاد در زمین های دشت و جلگه ای استان مازندران مربوط به اردیبهشت ماه است، اما دامداران با کمبود زمین مواجه هستند.
کارشناسان موسسه تحقیقات کشاورزی مازندران معتقدند که کشاورزان به جای کشت دوم برنج، در شالیزارهای خود باقلا و علوفه دامی کشت کنند، چراکه این ۲ محصول مناسب ترین نوع برای کشت دوم در زمین های شالیزاری هستند زیرا علاوه بر درآمدزایی خوب، الگوی مناسب تناوب کشت برای زمین های شالیزاری محسوب می شوند.