هر چند این رقم ها
کفاف مخارج سرسام آور و فوتبال دلال محور تیم های ایرانی را نمی داد، اما
تا اینجا مشکل چندان بزرگی برای فوتبال از این ناحیه نبود تا اینکه در
ابتدای فصل قبلی ناگهان سروکله یک غول تبلیغاتی در فوتبال ایران پیدا شد که
امضایش پای قرارداد دوساله 160 میلیاردتومانی باعث آن جمله تاریخی از زبان
مهدی تاج رییس سازمان لیگ شد:« دکمه کت فوتبال را 160میلیارد فروختم»
این
جمله جسورانه البته خط و نشان تاج برای مدیرقبلی سازمان لیگ یعنی عزیزالله
محمدی و اسپانسر طرف حسابش بود که نشان می داد تبلیغات فوتبال را خیلی مفت
به بخش خصوصی فروخته است اما همین ادعا و جمله ناپخته کافی بود تا امر به
باشگاه های ایرانی مشتبه شود و آنها با یک حساب چرتکه ای پیش خودشان
بگویند دیگر نیازی نیست دنبال پول بروند و از این رقم بزرگ برای خودشان کاخ
های زیبایی از آرزو بسازند.
چندماه بعد اما این سریال به قسمت
های غمناک خود رسید و وقتی بدقولی اسپانسر با بی محلی مدیران جدید صداوسیما
توام شد، باشگاه ها فهمیدند در میان آن کاخ های رویایی، نان شب هم برای
خوراندن به ستاره های کاغذی شان ندارند. دست ها دوباره سمت دولت دراز شد
اما هیچ وزارتخانه و دستگاهی آه در بساط نداشت و تحریم اقتصادی مملکتی که
اجازه فروش نفت هم نداشت، گاوصندوق ها را خالی کرده بود.