نام میبد را که میشنویم، نارین قلعه و قدمت طولانی این شهر در اذهان می‌نشیند. شهری که با خشت و گل، خاطره‌ها دارد. شهری که فرش اکثر خانه‌هایش از زیلو مفروش است و این شهر را با زیلوهایش می‌شناسند .
کارشناسان قدمت زیلو را به پیش از اسلام نسبت داده‌اند و میبدی‌ها بافت زیلو را به خود نسبت می دهند.
اعتقادات و باورهای دینی این منطقه گویای این نکته است که دیرزمانی است که میبدی‌ها با زیلو آشنایی دارند و در شیوه بافت آن دخل و تصرف دارند و بی جهت نیست که زیلوبافان میبدی این صنعت را از ابداعات اجداد خود می دانند .
در این میان نوع طرح و بافت زیلوی میبد، خاص و ویژه است که شاید در هیچ کجا نام و نشانی از این بافته زیبا نباشد .
نوآوری و ابداع در طرح و نقشه های زیلو تنها هنر خاص مردمان میبدی است، هنری که با گوشت و پوست آنها عجین شده و پینه پنچه این هنر به روی دستان مردان و زنان این دیار گواه این نشان است و بر آن شهادت می دهد .
تا چند سال پیش در اغلب خانه های این شهر دستگاه های زیلوبافی برپا بود و تقریبا شغل اغلب مردم این دیار زیلو بافی بود .
زیلو یک هنر دستی و میراث فرهنگی به جا مانده از پیشینیان و گذشتگان میبدیهاست که طی سال‌ها با بی مهری مواجه شده بود ولی خوشبختانه با تلاش های صورت گرفته در سال های اخیر، زیلوبافان میبدی با تجمیع در کارگاه های زیلو و کاربافی حرکتی برای رشد و توسعه این هنر منحصر به فرد آغاز کرده اند .
«محمدرضا آقایی میبدی» خلبان بازنشسته ای که هنر دستانش منحصر بوده و در عین ظرافت و زیبایی تنها نقش به روی زیلو نمی‌زند بلکه کار انحصاری این هنرمند، نوشتن متن و مطلب و آوردن آیات قرآن به روی زیلو است .
وی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا-منطقه یزد، به این نکته اشاره می‌کند که صنعت زیلو، صنعت پیچیده‌ای است که فقط عاشقان این هنر آن را درک می کنند .
او که زیلوبافی را هنری می‌داند که شاید تاکنون همتایش را در هیچ کجا پیدا نکرده باشد، به روی زیلو از آیات قرآن و احادیث و زیارتنامه می‌نویسد که در نوع خود بی نظیر است و هنرمندان زیلو باف در هیچ کجا هنوز نتوانسته‌اند مانند او بنویسند .
آقایی، زیلو بافی را از پدرش به ارث برده است و در کودکی و نوجوانانی پنجه زنی می کرده و در کنارش به تحصیل نیز می پرداخته است .
او پس از پایان درس و فارغ التحصیلی، وارد شغل خلبانی شده و پس از سال‌ها که تمام دنیارا دور زده، چند سالی است که به عشق و شغل اولش بازگشته و زیلو بافی چنان برایش خوشایند است که خلبانی برایش به این جذابیت نبوده است .
خلبان بازنشسته میبدی در یک خواب عجیب اقدام به بافت «زیارت عاشورا» بروی زیلو می‌کند و این زیلوی با ارزش را با کسب اجازه از صاحب خوابش به یونسکو تقدیم خواهد کرد تا همگان از آن فیض ببرند .
این هنرمند پیشکسوت زیلو باف میبدی می‌گوید: با هنر زیلو بافی می توان دانشگاه ایجاد و دانشجو تربیت کرد، می‌توان با آن تدریس کرد و نسلی را پرورش داد که ذوق و هنر و سلیقه و شغل و استعداد را به یک جا گرد آورد .
او معتقد است با زیلو بافی می‌توان شغل ایجاد کرد و در کنارش زندگی را چرخاند .
وی به نسل جوان توصیه می‌کند که به این هنر روی آورند و با خلاقیت و ابداعات نو و جذاب، شیرینی این بافته را چند برابر کنند .