پیشکسوتان فوتبال یزد کجایند؟

به گزارش تابناک یزد،در سال های 50 و 60 و حتی 2 دهه بعد از آن فوتبال در یزد برو و بیایی داشت، اگر چه در آن زمان ها تیم ها به صورت آماتور و خودجوش شکل گرفته بود اما از ساختار نسبتا خوبی برخوردار بودند.
اکثر تیم هایی که در مرکز استان و در چارچوب مسابقات دستجات آزاد یزد حضور داشتند از دل محلات بزرگ تشکیل شده و از پشتوانه خوب مردمی سود می‌ بردند و یکی 2 تیم هم وابسته به ارگان های دولتی بودند.
در آن زمان ها هر کدام از تیم ها در حد و قواره تیم کنونی فولاد یزد و اگر حمل بر اغراق نشود، بهتر هم بودند، هزینه تیم ها از جیب دوستداران، خیران و حتی خود بازیکنان تامین می شد.
صفا و صمیمیت، همدلی، تعصب، عشق به کارگروهی و همکاری، رقابت سالم، احترام به کسوت و ده ها خصلت پسندیده دیگر در تیم ها موج می زد و چشم ها را نوازش می‌داد.
اگر چه در جریان مسابقات، بعضا برخوردهایی هم صورت می گرفت اما هرگز از حیطه اخلاق خارج نمی شد و خارج از فضا و میدان بازی، همه بازیکنان و دست‌اندارکاران تیم ها، حرمت ها را حفظ و احترام ویژه ای برای همدیگر قائل بودند.
به یاد دارم گزینش بازیکن برای تیم منتخب یزد واقعا دشوار بود، از دروازه گرفته تا خطوط دفاع، میانی و حمله، بازیکنان شایسته و کارآمدی در تیم ها حضور داشتند که مربی تیم منتخب، انگشت روی هرکدام می گذاشت، حق دیگری نادیده گرفته شده بود.
تعدادی از این بازیکنان نظیر غلام پهلوان نصیر، احمد نارگونی، محمد سرساز، علی اکبر نام بخش، محمد عادل زاده، نادر زاهدی، احمد حکام زاده و... به تناوب به عضویت در تیم ملی ارتش سوم ایران، دانشکده تربیت بدنی تهران، نیروی هوایی و تهران جوان، دارایی تهران، دریانوردان بوشهر و عقاب تهران که در سطوح بالای فوتبال کشور حضور داشتند درآمدند، ضمن اینکه بازیکنان جوان و با تکنیکی چون احمد علمدار، احمد روشن بین، احمد کاجی، محمدعلی دایا و تعدادی دیگر که نامشان را به خاطر ندارم عضو تیم های ملی جوانان و نوجوانان ایران شدند و از این مهمتر دعوت شدن محمدصادق شاکری دروازه بان فوق العاده خوب تیم استقلال یزد توسط زنده یاد پرویز دهداری به اردوی تیم ملی فوتبال بزرگسالان کشور و نیز پیوستن رضا امراللهی سنگربان خوش قد و قامت تیم شهید استقامت به تیم پرسپولیس تهران را می توان ذکر کرد.
به مرور زمان پول وارد فوتبال شد و آئین نامه هایی را نوشتند که مسابقات باید درقالب باشگاهی برگزار شود و قهرمانان باشگاه های استان ها در رقابت های کشور حضور یابند.
با این آئین نامه کم کم تیم های مردمی و پر طرفدار محلی از صحنه فوتبال یزد محو شدند و حضورشان درعرصه رنگ باخت! دیگر تیم منتخب معنا و مفهوم خود را از دست داد و در واقع فوتبال مردمی به فوتبال دولتی تبدیل شد.
از اینها که بگذریم حرف ما این است؛ آن نام آوران و بازیکنانی که فوتبال یزد هنوز هم به آنها افتخار می کند و امروز گرد پیری بر چهره هایشان نشسته و اکثریت به اتفاق آنان را کسی نمی شناسد، چه می کنند و کجا هستند؟
جواب این پرسش را می توان با مراجعه به سه ورزشگاه شهید نصیری، مجموعه ورزشی شهید پاکنژاد و 22 بهمن گرفت، اقلیتی از پیشکسوتان واقعی به همراه جمعی دیگر برای مرور خاطرات گذشته و برای فرونشاندن عطش عشقشان به فوتبال، یک ساعتی گردهم می آیند و به دنبال توپ می‌دوند و سپس پی کارشان می روند! تعداد کثیری از پیشکسوتان هم سال هاست که دور فوتبال را خط کشیده اند و با پا گذاردن روی عشقشان، عطای فوتبال را به لقایش بخشیده اند؟!
به راستی حق واقعی پیشکسوتان واقعی فوتبال یزد که صاحب تجربه و بینش خاصی می باشند به همین هفته ای یک روز و ساعتی فوتبال بازی کردن است و بس؟
آیا جایگاه و شان آنان که روزی و روزگاری از همه زندگی خود زدند و برای سرفرازی فوتبال یزد سال های جوانی و عمر خود را گذاشتند و متاسفانه امروز کمتر کسی از آنها یاد می کند باید در همین تمرین یک ساعته آن هم هفته ای یک بار خلاصه شود؟
امیدواریم از سوی مسئولان و متولیان امر بستر و زمینه‌ ای فراهم شود تا ارزش های کسوت احیاء و از تجارب ارزنده پیشکسوتان در راستای پیشبرد و گسترش ورزش یزد استفاده بهینه شود.