تابناک: صحنه تاریک است، یکباره همه چیز بیدار می‌شود، در وسط صحنه قبری است که زیر بارش باران در حال خیس شدن است و یک فیلم ویدیویی به نمایش گذاشته می‌شود.
به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، "مرگ کسب و کار من است" روایتی را به نمایش می‌گذارد، متغیر در مکان، زمانش نیز در رفت و برگشت؛ شخصیت‌ها گرد هم آمدند تا مرگ را به تصویر بکشند، مرگ برای همه با یک کیفیت اتفاق نمی‌افتد، اما...."آيا ما از آفرينش نخستين عاجز مانديم (كه قادر بر آفرينش رستاخيز نباشيم)" (سوره ق، 15) این تنها ارجاع برون متنی است که در عین اینکه در متن به شکل ماهرانه‌ای جای گرفته، به دنیای پنهانی اشاره می‌کند؛"هولناک "!
سرانجامی را به تصویر می‌کشد که در انتظار همه ماست، اما نحوه پرداخت و دوقلوهای شخصیتی که رو به روی هم قرار می‌گیرند کیفیت آن را روشن‌تر می‌کند. شخصیت‌ها در زوایایی گوناگون با "واقعیت – حقیقت" محض رو به رو می‌شوند. شخصیتی اختیار دارد، شخصیتی ماجراجو است، شخصیتی در برزخ وجدان که همانا مرگش است می‌ماند، اما آنچه استوار پا بر جا می‌ماند مرگ است. حافظه جمعی را می‌بلعد و خود را قوی‌تر از قبل نشان می‌دهد، گرچه از خود فقط نابودی به بار می‌آورد.
"مرگ کسب و کار من است " درون قبری می‌گذرد که آدم‌های بسیاری را در خود جای داده، پریوش که شخصیت اصلی داستان است، به خاطر مشکلی که با همسرش دارد دست به عملی جنون آمیز می‌زند و همکارش بتول را در این ماجرا همراه می‌کند...
نمایشی با روایت سیال که بین حال و وهم در حال رفت و برگشت است. جای این واقعیت و وهم یکی می‌شود و زمان از دست می‌رود.
روایت بصری در نمایش
پیمان کریمی کارگردانی "مرگ کسب و کار من است" را بر عهده دارد، در گفت‌وگو با ایسنا- منطقه اصفهان، در مورد انتخاب و اجرای این نمایش گفت: همواره متن‌ها و نمایشنامه‌های خانم رمضانیان را مورد مطالعه قرار می‌دادم ، متن‌های وی همواره از یک جانبه نگری و دیکته کردن تهی بوده و این ویژگی متن‌هایش را برای من جذاب می‌کرد.
وی افزود: در طول سابقه کاری که در زمینه تئاتر داشتم و نمایش‌هایی همچون "تقاطعی در کهکشان" را به روی صحنه بردم، متن‌هایی بوده که ابتدا یک پیش متن آماده کردم و در ادامه به صورت کارگاهی تکمیل شده‌اند. در اینجا برای اولین بار متنی اجرا می‌کنم که نگاشته خودم نبوده و از این نظر برای من چالشی بود تا به خوانش خودم برسم.
این کارگردان ادامه داد: همواره متن‌های خانم رمضانیان را از این جهت پسندیدم که نگاه جدیدی به مسایل روتین دارد. در کنار استحکام متن که خرده داستان‌ها در راستای روایت کلان به خوبی تنیده و محکم می‌شوند. قابلیت بصری فوق‌العاده‌ای نیز داراست که به کارگردان این اجازه را می‌دهد که بتواند فضای جدیدی را با این متن خلق کند.
کریمی در مورد موسیقی این نمایش، افزود: برای من موسیقی خلق فضا و تشدید کننده فضا است. این موسیقی را به کار بردم تا به دلهره‌ای که در متن است بیافزاید.
وی با اشاره به تاریکی صحنه و عدم نور در تئاتر، گفت: قبل از این نمایش برای من کابوس بود که لحظه‌ای در صحنه باشد که تماشاگر آن را نبیند، به این دلیل که حس می‌کردم، واقعیت روشن است و من نباید جلوی نمایش واقعیت را بگیرم، اما در اینجا به فراخور متن و اینکه فضا سورئالیستی است، سعی کردم نور را تحت کنترل خود قرار دهم و هر جا که لازم است نور تابانده شود.
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه ریتم در مونولوگ برای من از هر چیزی مهم‌تر است و نبود سکوت در مونولوگ را عیب نمی‌دانم، اضافه کرد: در اینجا ریتم در مونولوگ، به ریتم در کار می‌افزاید در کنار این از تغییر در لحن نیز استفاده می‌کنم تا یکنواختی نیز باعث نشنیده شدن متن نگردد. از طرفی این ریتم سبب می‌شود که تماشاگر خسته از واگویه‌ها نشود.
این کارگردان در مورد جلوه‌های بصری، افزود: در اینجا سعی کردم با تأکید بر معناشناسی رنگ‌ها و همچنین معنای آب که در بافت شب اول قبر و هم‌افزایی نور و صدا بر خلق فضای سورئالیستی بکوشم. همچنین ژست‌هایی که در این کار توسط زنان می‌بینید، ادای دینی است به زنان چادر سفید ورزنه که در اوج پاکی چادر سفید خود را حفظ کرده‌اند.
به گزارش ایسنا؛ اين تئاتر از ۲۰ فروردين تا ۱۱ ارديبهشت از ساعت ۱۹:۴۵ به جز روزهاي شنبه در سالن كوچك تالار هنر جهت تماشاي علاقمندان اجرا می‌شود.
در این تئاتر پیمان کریمی کارگردان، صحرا رمضانيان ( نویسنده )، مهرنوش مرديها (طراحي صحنه)، الناز رجبيان (دستیار کارگردان)، مهران موسوي (موسيقي)، حديث ايقايي نور و امير حسين پاكبين (دستيار صحنه) و همچنین زهرا رستمي، شميلا تابش، شبنم پايندان، ايمان نظيفي و مرتضي خانجاني بازيگران آن هستند.
منبع: تابناک