تابناک رضوی: اکران سینمای ایران به مثابه ویترین و بازار عمومی سینمای ایران،دچاری بیماری های متعددنشات گرفته ازعملکردغلط مدیران سینما،نابسامانی اوضاع سینما،حضورونفوذباندمافیا و رقابت های کورسازندگان و پخش کنندگان فیلم های اکران است.سینمای درحال تعطیل کشورکه به دلایل سلیقه ای،سیاسی ورفاقتی وکارناشناسی کرسی نشینان سینما،درهای فعالیتهای سینمایی رابه روی اکثراهالی سینمابسته و نوازشگر
خودی نماهااست،اگرمدیرانی دارای دانش وتخصص سینماوآگاه به مسایل سینما و مناسبات سینمایی و گروه ها وجریان های سینمایی داشت وهدف آن ها یاری سینمادرجهت رشدوارتقای سینما وفرهنگسازیوحمایت ازاهالی سینمابود،بایدبه عنوان ستادومرکزقانونی وقانونمندسینما، باکمک کارشناسان و نظریهپردازان،خبرگان سینماومنقدان متعهد،باتهیه وتدوین وتدارک برنامه های مناسب و حمایتی ازتولیدفیلم توسط هنرمندان مختلف، خوراک لازم و منطبق بر خواست وسلیقه مخاطب رابرای اکران درطول سال فراهم کند،ولی این مهم، درایران امرور، جامه عمل نپوشیده وباروش وروندکاری مدیران سازمان سینماییجامه عمل نخواهد پوشید. از همین رو،جشنواره ها و اکران سینماها،فاقدفیلمهای مخاطب پسندومردمی اندوآنچه به نمایش عمومی درمی آید،بعدازعبورازقیچی سلیقه ها،محصول سال های قبل ویک،دوتولیدعوامل خودی نمااست. نمونه این نوع غلط کاری را دراکران
فیلم های کنونی می توان دیدکه فیلم های غیرخودینماها،پس ازعبورازسنگلاخ نظرات وسلیقه هاوتحمیلهادراکران درمیان باندمافیای اکران،گروه هاوسازمانهای دولتی ونهادی و اشراف سینمایی اسیراند و به اندازه وابسته هاو اشراف سینما ونورچشمی ها،پول تبلیغات ندارند،دید.واقعیت اینکه این روشهاواعمال نظرهاوسلیقه ها،جوابگوی نیازواقعی مخاطب نیست،چراکه مساله اصلی، تولیدواکران فیلم های بامحتوا و استانداردوخوش ساخت بامضامین نزدیک به امورزندگی مردم است.
بدیهی اینکه، اگرفیلمی نمایشگر و بیانگرمسایل،مشکلات ونیازهای مخاطب وباسلیقه وخواست مردم،همسوباشد،حتی اگرتبلیغات میلیاردی نداشته باشد،مردم رابه سوی سالن های سینماسوقمی دهد. فیلم هایی که دارای ویژگی های مردمی نبوده و سفارشی باشند، هرقدر هم تبلیغات داشته باشند،به توفیق اجتماعی و کسب رضایت مخاطب وفروش درگیشه دست نخواهندیافت.اهالی سینما ومدیران سینماباید، درتولید واکران فیلم ها،نیاز و خواست و سلیقه مخاطب را درالویت قراردهند و حرفهای فیلم هایشان،حرف های مردم باشد.افزون براین،فیلمهاتوسط حرفه ای هاساخته شده باشند وتنوع موضوع هاوگونه های هنری درساخت آنها لحاظ شودوبرپرده سینماهابه صورت همزمان فیلم های خانوادگی،اجتماعی،کمدی، پلیسی،مقاومتی و... به نمایش درآید. اکران عمومی سینما،جایگاه فیلم های تجربی،سطحی وضعیف نیست.بااین همه،گاه عواملی دست به دست یکدیگرمی دهند.تایک فیلم ضعیف به فروش چندمیلیاردی برسد.آیااین فروش واستقبال ازآن فیلم، به دلیل خوبی ها وامتیازهای نداشته فیلم است، یامساله چیزدیگراست. واقعیت این است،مردم آنقدربامشکلات ومعضلات اجتماعی واقتصادی وزندگی، درگیرهستندکه حال وحوصله تماشای آثارغم افزا و تلخ راندارندوخواست اصلی امروزآنهاامیدوشادی وشادمانی آفرینی است واین امرمهم،عمدتادرفیلم های طنز وکمدی بامحتوامی تواند، پاسخگوی نیاز مخاطب باشد. به همین علل است که فلان فیلم سطحی وضعیف اکران سینما، امروزدر دیف پرفروش های سینماقرارگرفته است. چنانچه سینما، مدیریت درست و درمان داشت و مناسبات سینمایی درکشور سلامت بود وتولیدات خوب سینمایی بازارسینمارااشباع می کردودرکنار فیلم مدعی طنز مورداشاره دوفیلم خوش ساخت کمدی دیگرهم اکران می شد،آنوقت گزینش خوب مخاطب که شامل حال بهترین ها می شد، امکان خودنمایی رابه فیلم مذکورنمی داد.نکته آخراینکه، به آمارهای فروش سینماها ازسوی افراد وسازمان های گوناگون،نبایداعتناواطمینان کرد،چراکه اغلب این آمارهابایکدیگردرتناقص است و درتهیه وارائه آن ها،تبلیغات کاذب برای برخی فیلم ها، فروش و اهدای فعله ای بلیت ها و...نقش دارند. بنابراین درمان بیماری های اکران سینمادرگروبهبودحال و احوال موجودیت واهداف وبرنامه های سینما از چنگ بیماریهای فراوان فکری،مالی،رفاقتی،سیاسی ،سلیقه ای،سفارشی، بی دانشی و...آن است،ولی کوگوش شنوا؟
