«عبدالکریم غنی پور» می‌گوید: در زمانهای گذشته که پسری 6 ساله بودم، در کنار درس خواندن باید پشت دار زیلو پنجه زنی میکردم.
وی با بیان این که این شیوه و کار در همه منازل میبد مرسوم بود، ادامه می‌دهد: فرزندان پسر باید در کنار درس خواندن زیلوبافی را میآموختند تا کمک خرج برای خانواده باشند و هر روز صبح قبل از شروع مدرسه ابتدا باید پنجه زنی را در کنار استاد زیلو باف انجام میدادند تا بتوانند اجازه مدرسه رفتن را از پدر بگیرند.
غنی پور با بیان این که محله بشنیغان میبد مهد زیلو این شهرستان بود، می‌گوید: در گذشته های دور حدود ۷۰ درصد فرش ایران را میبدی ها می‌بافتند و زمانی ۸۰۰ دستگاه زیلوبافی در میبد وجود داشت که به لطف موکت و قالیهای ماشینی و به صرفه بودن این محصولات در سالهای بعد مردم به قالی و موکت روی آوردند و بازار زیلو میبد را از رونق انداختند اما به علت حساسیتی که این فرشها داشت و مضرات آنها مجدداً 10 سالی است که زیلو جایگاه خود را پیدا کرده است.
وی خاطرنشان می‌کند: اجداد، پدر و برادرانم هم زیلوباف بودند و من این هنر را به نزد پدر به ارث بردم و آن را یک هنر آباء و اجدادی می‌دانم که باید ادامه میدادم.
غنی‌‌پور ادامه می‌دهد: من در کنار درس خواندن، زیلوبافی را با عشق و علاقه دنبال کردم و زمانی که دیپلم گرفتم مدعی بودم تا در شغل دولتی استخدام شوم اما مشکلاتی پیش آمد که از آن صرفنظر کردم و با پیشنهادهای شغلی دیگر مصمم شدم که در کنار زیلوبافی تا مقطع کاردانی، درس بخوانم و همان زیلوبافی را نیز ادامه دهم چون احساس کردم عاشق شغل و هنر زیلو بافی هستم.
وی می‌گوید: تنها کسی در میبد بودم که از ابتدا چلهتابی با دستگاههای برقی که نیاز زیلوبافان بود را شروع کردم و تمام دستگاههای زیلوی میبد را شخصاً چلهتابی میکردم.
این هنرمندان بنام شهرستان میبد که سابقه طولانی در بافت زیلو دارد و علاوه بر زیلوبافی برای مساجد و حسینیههای شهرهای مختلف، برجستهترین اثر خود را بافت زیلوی حسینیه جماران معرفی می‌کند، اظهار می‌کند: اکنون ۲۰ سال است که در شهرستان میبد به لطف دوستان و اعتمادی که به بنده شده است، مدیر شرکت تعاونی زیلوبافان هستم و 10 بافنده به طور مستقیم در این شرکت با دستگاههای بزرگ، زیلوبافی می‌کنند و ۵۰ نفر دیگر به طور غیر مستقیم در خانه انواع سجاده، جانماز، تابلو فرش و زیلوهای کوچک، روتختی و روکش صندلی ماشین می بافند.
وی میزان تولید زیلو در این شرکت تعاونی را روزانه ۱۰۰ کیلوگرم عنوان می‌کند و می‌گوید: در این شرکت سفارش بافت زیلو زیاد است و زیلوهای سفارشی دفتر مقام معظم رهبری نیز در این شرکت و زیر نظر بنده بافته می‌شود، اما زیلوی حسینیه جماران را با دست خودم بافتم و آن را با دست خود در حسینیه جماران پهن کردم.
غنی‌‌پور عنوان می‌کند: بعد از جهانی شدن زیلو، متقاضیان زیلو بیشتر شده اما عمده مشکل اصلی زیلوبافان بیمه آنهاست ولی علیرغم پیگیریهای مسئولان تاکنون دولت برای بیمه کردن زیلوبافان زیر بار نرفته است و این مشکل اصلی، انگیزه زیلوبافی را از جوانها گرفته و آنها حاضر هستند که با حقوق کمتر و مشکلات و سختی کار بیشتر در مراکز صنعتی به کار مشغول شوند.
این هنرمند میبدی دیگر مشکل حوزه زیلو را عدم بسته‌بندی مناسب آنها ذکر می‌کند و می‌گوید: البته به تازگی بسته‌بندی مناسب برای زیلو با طرح و نقش زیبا انتخاب شده اما شخصی که آن را تهیه و در اختیار زیلو بافان قرار دهد، وجود ندارد.
مدیر شرکت تعاونی زیلوی میبد با بیان این که بیشترین سفارش زیلوی این شرکت از شهرهای تهران اصفهان و قم است، خاطرنشان می‌کند: زیلو یک زیرانداز خنک و مناسب برای فصل تابستان است چرا که کاملاً از جنس پنبه است اما در مساجد میبد در فصل زمستان بر روی زیلوها قالی می‌اندازند تا گرمتر باشد.
به گفته غنی‌‌پور، زیلوهای پشمی دیگری هم وجود دارد که به کشورهای اروپایی و سردسیر صادر می‌شود چون گرمتر از زیلوهای رایج است و این زیلوها به کشورهای روسیه، آلمان، ایتالیا و نظیر آنها و از طریق تجار صادر می‌شود.