محمدعلی صارمی به‌طورکلی روند بیابان‌زایی را تحت تأثیر عوامل طبیعی و فعالیت‌های انسانی دانست و گفت: اگرچه عوامل طبیعی به‌ویژه پدیده خشک‌سالی و طولانی شدن دوره آن‌که بیش از 13 سال طول کشیده روند بیابان‌زایی را در استان یزد تسریع کرده است؛ لیکن مهم‌تر از آن فعالیت‌های انسانی گسترده‌ای است که در سطح استان یزد در حال انجام است.
وی افزود: با توجه به اینکه در یک دوره سخت خشک‌سالی قرار داریم فعالیت‌های موجود نه‌تنها تعدیل نشده بلکه روزبه‌روز برشدت آن‌ها نیز افزوده‌شده است؛ ازجمله این فعالیت‌ها که تأثیر چشمگیری بر روند بیابان‌زایی دارند می‌توان به برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی و توسعه فعالیت‌های معدنی در سطح استان یزد اشاره کرد.
دبیر چهارمین همایش ملی فرسایش بادی و طوفانی گردوغبار در خصوص میزان فرسایش بادی در استان یزد، عنوان کرد: متأسفانه هنوز اطلاعات جامعی در رابطه با میزان فرسایش بادی در استان یزد و یا حتی کشور وجود نداشته؛ لیکن برآوردهای انجام‌شده نشان می‌دهد که به‌طور متوسط سالانه حدود 15 تن در هکتار خاک از مناطق تحت حاکمیت باد فرسایش می‌یابد که این رقم در برخی از مناطق بادخیز کشور نظیر دشت ریگان استان کرمان ممکن است به ده برابر این مقدار نیز برسد؛ لذا با توجه به اینکه در ایران عموماً اقدامات حفاظتی خاصی صورت نمی‌گیرد، در اراضی زراعی آیش نیز میزان فرسایش بادی می‌تواند بسیار بیشتر از این مقدار باشد.
صارمی فرسایندگی بادهای حاکم در منطقه را از عوامل اصلی فرسایش بادی دانست و تصریح کرد: همچنین این میزان فرسایش‌پذیری به خاک موجود در معرض وزش باد نیز بستگی دارد.
وی با برشماری عوامل اصلی در افزایش میزان فرسایش بادی و افزایش گردوغبار در سطح استان، یادآور شد: آنچه در سال‌های اخیر در افزایش میزان فرسایش بادی و افزایش گردوغبار در سطح استان نقش داشته است پدیده خشک‌سالی و به‌تبع آن کاهش شدید میزان پوشش گیاهی خاک سطحی، بهره‌برداری بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی و رها شدن اراضی کشاورزی به دلیل کاهش میزان آب یا تغییر در کیفیت آن و همچنین توسعه شدید فعالیت‌های معدنی در استان است.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه یزد با اشاره به فعالیت‌های معدنی و تأثیرات سوء آن، اظهار داشت: جاده‌های خاکی احداث‌شده به‌منظور دسترسی و برداشت از این معادن از خود معادن نیز بیشتر در توسعه فرسایش بادی و وقوع گردوغبار در سطح استان خسارت وارد کرده است.
صارمی با تأکید بر شکنندگی اکوسیستم‌های بیابانی، خاطرنشان کرد: با توجه به این حساسیت باید میزان فشار به اکوسیستم‌ها متناسب با شرایط طبیعی حاکم بر منطقه باشد؛ لذا در شرایطی که خشک‌سالی بر چنین اکوسیستم‌هایی حاکم است لازم است بهره‌برداری از منابع آبی و معدنی به حداقل ممکن برسد و فعالیت‌های کشاورزی که در منطقه انجام می‌گیرد مدیریت‌شده و از کشت گیاهانی که نیاز آبی آن‌ها زیاد است در این‌گونه مناطق خودداری گردد.
این کارشناس منابع طبیعی با اشاره به راهکارهایی که برای مقابله با تغییر اقلیم ارائه‌شده است و در راستای سازگاری با آن است، اذعان کرد: آنچه امروزه تحت عنوان تغییر اقلیم مطرح است درواقع نتیجه دخالت انسان در طبیعت و برهم زدن نظم حاکم در طبیعت است که ازجمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تولید گازهای گلخانه‌ای و برهم زدن ترکیب گازهای جوی، مدیریت نادرست آب‌های سطحی و توسعه بی‌رویه سدسازی‌ها بدون در نظر گرفتن اثرات سوء ناشی از تغییرات اکوسیستمی دانست.
وی در پایان شکست طرح‌ها و پروژه‌ها به دلیل تغییر اقلیم را نامعقول دانست و افزود: در حقیقت فعالیت‌های نادرستی که در منطقه صورت گرفته است خود عاملی است که منجر به ایجاد تغییرات اقلیمی در منطقه شده است.