به داد دبستان یاران مهدی بافق برسید

به نام خدای مهربان
من دانش آموز سال دوم دبستان یاران مهدی هستم . امروز یکشنبه است یک روز سرد پاییزی . من و دیگر دوستانم ،از سرمامی لرزیم .  هوا سرد است . ما در کلاسمان بخاری نداریم . هیچ کدام از کلاسهای این مدرسه بخاری ندارند . کاش کسی هم به یاد ما می افتاد . یعنی مادر پدرها که ما را صبح از اتاق گرم بیرون می آورند و دست این سرما می دهند، دلشان نمی سوزد معلمها دلشان نمی سوزد ! چرا آنها ناراحتند . آنها هم سردشان است . خودم دیدم خانم معلم دستهایش را به هم می مالید تا گرم شود . به ما گفت لباسهای گرمتان را روی مانتوهایتان بپوشید کمتر سردتان می شود . هیچ کدام نمی خواهیم کتابهایمان را نگاه کنیم. آخر با این دستهای یخ زده می شود قلم دست گرفت. هر دفعه که از مدیر مدرسه می پرسیم می گوید قول دادند درست کنند ،  مسئولان کجا هستند.  می خواهم از آنان بپرسم بچه ندارند؟ مدرسه می رود؟ کلاس آنها هم سرد است ؟. یعنی بچه های دیگر هم در مدرسه های دیگر سردشان است .سوزسردی  قول هایشان سرمای کلاس  ما را بیشتر کرده است . اول مهر خیلی خوشحال بودم که می آیم دبستان . ولی امروز ناراحتم سه روز است سرما خورده ام و سرفه می کنم . تا دیروز گلویم شدید درد می کرد. نیامدم مدرسه. امروز صیح مادرم گفت باید بروی از درس عقب می مانی . هر چه می گویم سرد است باز  می گویند باید بروی . یکی بیاید به داد این مدرسه برسد اینجا در هوای سرد بچه های مدرسه از سرما می لرزند و کسی به دادشان نمی رسد . کاش مادر پدران ما به ما یاد می دادند حقمان را چگونه بگیریم . اول مدرسه ها برادر کوچکم گریه  می کرد می خواست به مدرسه بیاید . من خوشحال قیافه می گرفتم و می خندیدم . حالا من گریه می کنم و او کنار بخاری در اتاق گرم خواب است . آرام گریه می کنم شاید اشکهایم دستهای یخ زده ام را گرم کند .
دانش آموزان دبستان یاران مهدی