یکی از این دلایل این است که در گذشته که مردگان را در خاک قرار می دادند، سالمندان نگران این موضوع بودند. آن ها از ماندن در خاک ترس داشتند چون می دانستند که آب ممکن است هر لحظه وارد خاک بشود و باعث پوسیده شدن سریع بدن آن ها بشود. این سالمندان ترجیح می دادند در مکانی دفن بشوند که اجسادشان سالم باقی بماند.
در صورت ماندن جنازه ها در خاک، این احتمال وجود داشت که بدن آن ها توسط سگ و یا دیگر موجودات خورده بشود.، بنابراین این قبر ها بالای صخره قرار داده شدند تا دست حیوانات به آن ها نرسد. دوم اینکه در گذشته ها و در دوران جنگ معروف به سر بریدن، غارت گران وحشی که از نقاط مختلف کالینگا و شرق استان لونتوک به این منطقه حمله می کردند، به دنبال شکار سر بومیان این منطقه و بردن آن ها به عنوان غنایم جنگی به خانه بودند. این هم دلیل دیگری برای قراردادن قبر ها در ارتفاع بود تا کسی نتواند به آن ها دسترسی پیدا کند.
این قبرها به کناره های صخره گره زده و یا با میخ محکم می شدند. این قبرها بسیار کوچک هستند و به همین دلیل اجساد به حالت نوزاد در آن ها قرار داده می شوند تا بدن هایشان در فضای یک متری این قبر ها جا بشود. علاوه بر این، آن ها بر این باور بودند که انسان ها باید به همان شکلی که متولد می شوند به خاک سپرده بشوند.
در میان این اقوام رسم بود که بعد از مرگ نزدیکانشان با قربانی دادن
برای آن ها طلب آمرزش کرده و جشن بگیرند. قدیمی تر ها معتقدند که تعداد مرغ
و خوک های قربانی باید ۳ یا ۵ عدد باشد. مرده ها پس از مرگ روی صندلی های
چوبی که به صندلی مرگ معروف بود قرارداده می شدند و روی آن ها را با پتویی
می پوشاندند. این اجساد به همین صورت رو به در خانه قرار داده می شدند تا
افراد دیگر خانواده به مرده ادای احترام کنند.
زمانی که مراسم طولانی تشییع به پایان می رسید، مردان جوان جنازه را به بالای صخره برده و آن ها را در تابوت های چوبی آویزان شده دفن می کردند. در حال حاضر افراد کمی این مراسم سنتی را در این منطقه اجرا می کنند.