به گزارش «تابناک یزد»، اظهارات روز گذشته آیت‌الله علم‌الهدی، دوباره حواشی اخیر در مورد برگزار
نشدن کنسرت‌های موسیقی در مشهد را زنده کرد. حاشیه‌هایی که بیش از همه شاید
اطرافیان آقای رییس‌جمهور را خوشحال کند. جریانی که حیاتش در عرصه فرهنگ و
اجتماع، زنده به این حواشی است.
«حرمت‌شکنی امام رضا؟ع؟ حرام است، منکر است، ایجاد کنسرت نوازندگی‌های
عمومی و جمعی در هر نقطه‌ای از کشور اگر هنجارشکن باشد، نه‌تنها گناه است
بلکه توسعه و ترویج فسق و فجور و دشمنی با خداست، اگر هنجارمند باشد بستگی
به اولیاء فرهنگ دارد که هر کار می‌خواهند بکنند اما اینجا حرمت‌شکنی امام
رضا؟ع؟ است، اینجا حرم و صحن امام رضا؟ع؟ است، این حرمت‌شکنی چرا؟ من
آدم بدی هستم، با بنده بد هستید، به بنده فحش می‌دهید، این‌همه تخریب، فحش،
توهین، افترا، تقطیع حرف‌ها، خلاف حرفم را پخش می‌کنید، بیشتر از این
بکنید اما با امام رضا؟ع؟ چرا؟»
به گزارش صبح نو عبارات فوق بخش‌هایی از صحبت‌های آیت‌الله علم‌الهدی است که روز گذشته در نماز جمعه شهر مشهد ایراد شده است.
عبارات و سخنانی که نشان می‌دهد اختلاف بین وی و مسوولان دولتی در زمینه برگزاری اجرای زنده موسیقی در مشهد برخلاف آنچه بعضی می‌اندیشیدند، هنوز تمام نشده است. درایام منتهی به برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، حسن روحانی در اقدامی که در باطن نوعی زورآزمایی سیاسی محسوب می‌شد، از آقای سالار عقیلی دعوت به عمل آورد تا در کمپین تبلیغاتی در ورزشگاه سعدآباد به اجرای زنده یکی از قطعات خود بپردازد. رویدادی که البته در آن زمان با واکنشی روبه‌رو نشد اما روز گذشته آیت‌الله علم‌الهدی بعد از گذشت التهابات سیاسی و انتخاباتی، نسبت به آن واکنش نشان داد.
حریم رضوی محدود به صحن و سرای بارگاه نیست
امام جمعه مشهد معتقد است عدم برگزاری کنسرت موسیقی در این شهر و شهرستان‌های این استان مبتنی بر یک عقبه نظری از قرآن و روایات است: «خداوند در سوره مبارکه اسراء می‌فرماید که مسجد اقصی که اطراف، حریم و سرزمین این مسجد را برکت دادیم، مفسرین مبتنی بر این موضوع استدلال کردند که سرزمین فلسطین از نظر قرآن، سرزمین مقدس است و قداستش به خاطر مسجد اقصی است، چطور مسجد اقصی، سرزمین فلسطین را به نص صریح قرآن می‌گوید اطرافش را برکت دادیم و قداست بخشیدیم اما تربت پاک علی بن موسی‌الرضا؟ع؟ در این شهر به‌اندازه یک شهر قداست ندارد؟ به‌اندازه یک شهر حریم این حرم نیست؟ این شهر، حرم امام رضا؟ع؟ است. این نظر بنده نیست که بگویید تو را قبول نداریم، این آیه قرآن است. حتی یک آدم بی‌ایمان را پیدا کنید، آیا حاضر است بیاید در صحن امام رضا؟ع؟ نوازندگی عمومی و جمعی راه بیندازد؟»
یک اختلاف نظری
حسب آنچه در پایگاه رسمی اطلاع‌رسانی امام جمعه مشهد ذکر شده است، مخالفت وی با موضوع، به سبب برداشتی است که علم‌الهدی از بعضی متون و نصوص دارد. اینکه برداشت ایشان از موضوع درست است یا نه قطعاً در صلاحیت نگارنده این سطور نیست. هدف این مقاله هم این نیست. بحث چیز دیگری است. اینکه این اختلاف نظرها در ملاءعام صورت می‌گیرد. در صدق و صداقت نیت امام جمعه محترم مشهد هم شک و شبهه‌ای نیست اما سخن آنجاست که دود این اختلافات که به مدد رسانه‌های شخصی، بازنشرهای میلیونی می‌یابند مورد سوءاستفاده کسانی قرار می‌گیرد که تجربه نشان داده جز نیت و انگیزه سیاسی، هدف دیگری ندارند.
مرور سخنان تندی که حسن روحانی در چند روز مانده به انتخابات در مشهد ایراد کرد، به وضوح نشان می‌دهد که آبِ این اختلافاتِ رسانه‌ای دارد گندم کدام آسیاب را آرد می‌کند: «شما با مردم و جوان‌ها مشکل داشتید. چرا با فردوسی مشکل دارید؟ چرا اشعار فردوسی را پاک کردید؟ شما به مردم گفتید اگر هنر می‌خواهید از مشهد بروید بیرون. حال می‌خواهید ایران را بگیرید به مردم بگویید از ایران بروید بیرون؟ فکر می‌کنند که اختیار استان در اختیار آنهاست. اختیار کشور در اختیار ملت ایران است. همه مسوولان باید نوکر ملت ایران باشند. ما یک رهبر داریم. یک دولت داریم. در هر شهر رهبر نمی‌خواهیم.»
چرا جلوی علم‌الهدی کوتاه آمدی؟
گویا نان بعضی جریان‌های سیاسی در رسانه‌ای کردن این اختلافات و دامن زدن به آنهاست. واکنش شهریورماه گذشته روحانی شاید شاهد مناسبی برای این ادعا باشد. زمانی که آقای علی جنتی وزیر ارشاد سابق تصمیم گرفته بود تا تعیین تکلیف نهایی این موضوع، از علنی شدن و گسترش این اختلافات در رسانه‌ها جلوگیری کند اما دوباره این حسن روحانی بود که میان‌دار میدان شد و التهاب مجدد این موضوع را به رسانه‌ها کشاند. او حتی ابایی از این موضوع نداشت که از تریبون رسمی، وزیر ارشاد خود را سرزنش کند که چرا در برابر علم‌الهدی کوتاه آمده است: «قرار است [یک جا] کنسرت برگزار شود، مجلس قانونگذاری تشکیل می‌شود [از برگزاری کنسرت جلوگیری می‌کند]. ما برای قانونگذاری یک جا بیشتر نداریم و آن هم مجلس شورای اسلامی است. اینکه هر کسی صبح از خواب بیدار شد و تریبونی پیدا کرد که نمی‌تواند قانونگذاری کند. وزیر [ارشاد] ما هم نباید تبعیت کند. وزیر باید تابع قانون باشد. از نظر من هیچ وزیری نباید کوتاه بیاید و عقب‌نشینی کند. بی‌قانونی قبل از سیر قانونی، خوب نیست. به نام دین و دلسوزی از دین هم بدتر است. ما قانون و مقررات داریم. به هنرمندان احترام کنیم!» روحانی در تبلیغات انتخاباتی اخیر خود به واسطه نسبت خویشاوندی بین آقایان سیدابراهیم رییسی و علم‌الهدی، نهایت سوءاستفاده را از این مسأله کرد.
نان بعضی‌ها در بحران‌آفرینی است
هرچند ترکش اظهارات تند روحانی متوجه رقیبش بود اما بر اهالی نظر پوشیده نبود که مخاطب اصلی این زورآزمایی‌ها نه رییسی بلکه علم‌الهدی است. علم‌الهدی از یک منظر نظری، وارد این بحث شده و آن را پیش می‌برد اما طرف مقابل، از منظری سیاسی با او مخالفت می‌کند. ابایی هم ندارد از اینکه موضوعی که باید از باب فقه مورد بحث قرار گیرد را به شکاف فرهنگی و اجتماعی تبدیل کرده و نه خود بلکه هنرمندان و سلبریتی‌ها را مقابل حریف قرار دهد. ادامه این سناریو روشن است. اختلاف بینداز و تنور خود را گرم کن، فقیه در برابر هنرمند و دین در مقابل هنر. کاش می‌شد تکلیف این نزاع یک بار برای همیشه نه در ویترین رسانه و تریبون‌های عمومی که در فضای خصوصی طرفین حل می‌شد تا باب سوءاستفاده آدم‌هایی که نانشان در التهاب است، بسته شود.
به گزارش صبح نو عبارات فوق بخش‌هایی از صحبت‌های آیت‌الله علم‌الهدی است که روز گذشته در نماز جمعه شهر مشهد ایراد شده است.
عبارات و سخنانی که نشان می‌دهد اختلاف بین وی و مسوولان دولتی در زمینه برگزاری اجرای زنده موسیقی در مشهد برخلاف آنچه بعضی می‌اندیشیدند، هنوز تمام نشده است. درایام منتهی به برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، حسن روحانی در اقدامی که در باطن نوعی زورآزمایی سیاسی محسوب می‌شد، از آقای سالار عقیلی دعوت به عمل آورد تا در کمپین تبلیغاتی در ورزشگاه سعدآباد به اجرای زنده یکی از قطعات خود بپردازد. رویدادی که البته در آن زمان با واکنشی روبه‌رو نشد اما روز گذشته آیت‌الله علم‌الهدی بعد از گذشت التهابات سیاسی و انتخاباتی، نسبت به آن واکنش نشان داد.
حریم رضوی محدود به صحن و سرای بارگاه نیست
امام جمعه مشهد معتقد است عدم برگزاری کنسرت موسیقی در این شهر و شهرستان‌های این استان مبتنی بر یک عقبه نظری از قرآن و روایات است: «خداوند در سوره مبارکه اسراء می‌فرماید که مسجد اقصی که اطراف، حریم و سرزمین این مسجد را برکت دادیم، مفسرین مبتنی بر این موضوع استدلال کردند که سرزمین فلسطین از نظر قرآن، سرزمین مقدس است و قداستش به خاطر مسجد اقصی است، چطور مسجد اقصی، سرزمین فلسطین را به نص صریح قرآن می‌گوید اطرافش را برکت دادیم و قداست بخشیدیم اما تربت پاک علی بن موسی‌الرضا؟ع؟ در این شهر به‌اندازه یک شهر قداست ندارد؟ به‌اندازه یک شهر حریم این حرم نیست؟ این شهر، حرم امام رضا؟ع؟ است. این نظر بنده نیست که بگویید تو را قبول نداریم، این آیه قرآن است. حتی یک آدم بی‌ایمان را پیدا کنید، آیا حاضر است بیاید در صحن امام رضا؟ع؟ نوازندگی عمومی و جمعی راه بیندازد؟»
یک اختلاف نظری
حسب آنچه در پایگاه رسمی اطلاع‌رسانی امام جمعه مشهد ذکر شده است، مخالفت وی با موضوع، به سبب برداشتی است که علم‌الهدی از بعضی متون و نصوص دارد. اینکه برداشت ایشان از موضوع درست است یا نه قطعاً در صلاحیت نگارنده این سطور نیست. هدف این مقاله هم این نیست. بحث چیز دیگری است. اینکه این اختلاف نظرها در ملاءعام صورت می‌گیرد. در صدق و صداقت نیت امام جمعه محترم مشهد هم شک و شبهه‌ای نیست اما سخن آنجاست که دود این اختلافات که به مدد رسانه‌های شخصی، بازنشرهای میلیونی می‌یابند مورد سوءاستفاده کسانی قرار می‌گیرد که تجربه نشان داده جز نیت و انگیزه سیاسی، هدف دیگری ندارند.
مرور سخنان تندی که حسن روحانی در چند روز مانده به انتخابات در مشهد ایراد کرد، به وضوح نشان می‌دهد که آبِ این اختلافاتِ رسانه‌ای دارد گندم کدام آسیاب را آرد می‌کند: «شما با مردم و جوان‌ها مشکل داشتید. چرا با فردوسی مشکل دارید؟ چرا اشعار فردوسی را پاک کردید؟ شما به مردم گفتید اگر هنر می‌خواهید از مشهد بروید بیرون. حال می‌خواهید ایران را بگیرید به مردم بگویید از ایران بروید بیرون؟ فکر می‌کنند که اختیار استان در اختیار آنهاست. اختیار کشور در اختیار ملت ایران است. همه مسوولان باید نوکر ملت ایران باشند. ما یک رهبر داریم. یک دولت داریم. در هر شهر رهبر نمی‌خواهیم.»
چرا جلوی علم‌الهدی کوتاه آمدی؟
گویا نان بعضی جریان‌های سیاسی در رسانه‌ای کردن این اختلافات و دامن زدن به آنهاست. واکنش شهریورماه گذشته روحانی شاید شاهد مناسبی برای این ادعا باشد. زمانی که آقای علی جنتی وزیر ارشاد سابق تصمیم گرفته بود تا تعیین تکلیف نهایی این موضوع، از علنی شدن و گسترش این اختلافات در رسانه‌ها جلوگیری کند اما دوباره این حسن روحانی بود که میان‌دار میدان شد و التهاب مجدد این موضوع را به رسانه‌ها کشاند. او حتی ابایی از این موضوع نداشت که از تریبون رسمی، وزیر ارشاد خود را سرزنش کند که چرا در برابر علم‌الهدی کوتاه آمده است: «قرار است [یک جا] کنسرت برگزار شود، مجلس قانونگذاری تشکیل می‌شود [از برگزاری کنسرت جلوگیری می‌کند]. ما برای قانونگذاری یک جا بیشتر نداریم و آن هم مجلس شورای اسلامی است. اینکه هر کسی صبح از خواب بیدار شد و تریبونی پیدا کرد که نمی‌تواند قانونگذاری کند. وزیر [ارشاد] ما هم نباید تبعیت کند. وزیر باید تابع قانون باشد. از نظر من هیچ وزیری نباید کوتاه بیاید و عقب‌نشینی کند. بی‌قانونی قبل از سیر قانونی، خوب نیست. به نام دین و دلسوزی از دین هم بدتر است. ما قانون و مقررات داریم. به هنرمندان احترام کنیم!» روحانی در تبلیغات انتخاباتی اخیر خود به واسطه نسبت خویشاوندی بین آقایان سیدابراهیم رییسی و علم‌الهدی، نهایت سوءاستفاده را از این مسأله کرد.
نان بعضی‌ها در بحران‌آفرینی است
هرچند ترکش اظهارات تند روحانی متوجه رقیبش بود اما بر اهالی نظر پوشیده نبود که مخاطب اصلی این زورآزمایی‌ها نه رییسی بلکه علم‌الهدی است. علم‌الهدی از یک منظر نظری، وارد این بحث شده و آن را پیش می‌برد اما طرف مقابل، از منظری سیاسی با او مخالفت می‌کند. ابایی هم ندارد از اینکه موضوعی که باید از باب فقه مورد بحث قرار گیرد را به شکاف فرهنگی و اجتماعی تبدیل کرده و نه خود بلکه هنرمندان و سلبریتی‌ها را مقابل حریف قرار دهد. ادامه این سناریو روشن است. اختلاف بینداز و تنور خود را گرم کن، فقیه در برابر هنرمند و دین در مقابل هنر. کاش می‌شد تکلیف این نزاع یک بار برای همیشه نه در ویترین رسانه و تریبون‌های عمومی که در فضای خصوصی طرفین حل می‌شد تا باب سوءاستفاده آدم‌هایی که نانشان در التهاب است، بسته شود.
الف