این گزارش هرچند فوتبالی است اما خواهی و نخواهی فقر بچه های این مدرسه و فقر مردم سیستان را یادآوری می کند ؛ بدون کفش و توپ بودن بچه ها لباس های نه چندان مناسب شان و البته علاقه ی عجیب و غریب شان به فوتبال و البته مهمتر از همه روی آنتن تلویزیون جوان سیستانی فرصت می کند که از مشکلات روستای خود و اطرافش بگوید.
او فرصت کرده در مورد علاقه بچه ها به فوتبال بگوید واین که چطور فوتبال ازخیلی چیزها نجاتشان داده و می دهد و تهدید می کند که اگر همین زمین خاکی نباشد معلوم نیست که کار بچه های مردم به کجا کشیده می شود .
این گزارش چند هفته بعد از سیل سیستان روی آنتن می رود. سیلی که اخبارش زیرحجم خبری آتش سوزی پلاسکو گم شد و تازه اگر خبرش گم نمی شد هم لابد نفرات زیادی از مردم ایران نمی دانستند که در روزهایی که سیل جنوب سیستان را برده ، شمال این استان هم درگیر خشکسالی است.
در ساعات ابتدایی روز سه شنبه دهم اسفند اما یک برنامه فوتبالی سراغ همان سیستانی ها رفته و جوان عشق فوتبال اش از مشکلات می گوید. او در مورد سیل و خشکسالی نمی گوید از بیکاری و مشکلات معیشتی حرف نمی زند و حتی در مورد گرد و غباری که می آید از اهواز تا سیستان را می گیرد گلایه ندارد . اما هرچه که ورزشی هست را می گوید .مشکلاتی که هرچند ورزشی هستند اما نشان از عمق مشکلات اجتماعی در استان جنوب شرقی ایران دارد.
نود برای میلیون ها بیننده اش تصاویری از سیستان را نشان می دهد که هم به مخاطبانش می فهماند ،در سیستان چه خبر است و هم به سیستانی ها فرصت می دهد که خودشان و نماینده شان را در تلویزیون ببینند و بدانند که حرف هایش که فقط قسمتی از مشکلاتشان است شنیده می شود.
این همان قسمتی است از نود که توسط منتقدان زیادی مورد هجمه قرار می گیرد و این سوال را می پرسند که« به «نود» چه ربطی دارد که سراغ مسائل غیرفوتبالی برود؟» مساله البته فقط زمین خاکی سیستان نیست که فردوسی پور برنامه اش را با یک مساله غیرفوتبالی دیگر شروع کرده. او در همان ابتدا و بعد از سلام کردن به مردم سراغ جایزه سینمایی اسکار رفته با صورتی بشاش و البته جملاتی حساب شده به ایران و فرهادی تبریک گفته.
یک شروع پر هیجان و پر شوق و ذوق به افتخار کارگردان ایرانی که دومین اسکار را به دست آورده و سبب افتخار همه ایرانی ها شده. فردوسی پور در همان جملات چند ثانیه ای ، هم گرفتن دومین اسکار را تبریک می گوید و هم از نرفتن فرهادی به آمریکا برای احترام به مردم ایران تقدیرمی کند.
او هرچند مشغول اجرای برنامه نود در شبکه سوم است اما درتلویزیونی اسکار فرهادی را تحویل می گیرد ، که از ساعات ابتدایی صبح که خبر اسکار دوم اعلام شده اینقدر به ماجرا نپرداخته. برخوردی که شاید سلیقه ای بوده و مدیران تصمیم نگرفته اند اینقدر که فردوسی پور در یک برنامه فوتبالی برای فرهادی وقت و انرژی می گذارد در کل برنامه ها برایش وقت بگذارند.
شاید اگر این اختلاف سلیقه نبود همزمان با اسکار، اصغرفرهادی در یک برنامه تلویزیونی حاضر می شد و به صورت زنده اسکار را پوشش می دادند. یا شاید اگر همان موقع هم نمی شد مراسم اسکار را زنده پخش کرد ، بعد از گرفتن اسکار دوم اصغرفرهادی میهمان حضوری و یا حتی اسکایپی یک ویژه برنامه بود برای اینکه ارزش کارش بیشتر فهمیده شود. اما از صبح دوشنبه تا شب وبرنامه نود خبری از تبریکات و تهنیت ها نبوده که نبوده.
با این همه شروع برنامه نود دوباره طوری است که منتقدها دندان تیز کنند که «اسکار» چه ربطی به فردوسی پوردارد؟ شاید منتقدان درست بگویند که اسکار اصغرفرهادی و مشکلات مردم سیستان به فردوسی پور ربطی ندارد اما نمی شود ارزش گذاری مجری برنامه نود برای مخاطبانش را فراموش کرد.
در برنامه نود هم برای زمین خاکی و پاهای لخت و پینه بسته فوتبالیست های سیستانی جا هست هم برای کسانی که برنامه اسکار را به صورت زنده دنبال و اخبارش را توییت کرده اند. فردوسی پور هر هفته مسیری را می رود که به سلیقه مخاطبان میلیونی اش احترام بیشتری بگذارد .
احترام به سلیقه ها همان رمزی است که گستره مخطابان برنامه نود را به همه سن و سلیقه ای کشانده و آمار پیامکی برنامه اش را در روزهای پایان عمر پیامک به 2 میلیون می رساند.
نود به مردم احترام هدیه می کند و در روزگاری که برای همه سلیقه ها احترام زیادی وجود ندارد، محبوبیت تحویل می گیرد. شاید کارکرد برنامه نود ،سیاسی ، اجتماعی فرهنگی و ... نباشد اما تازمانی که سلیقه ها جایشان را در تلویزیون پیدا نکنند برنامه نود فوتبالی محبوب ترین برنامه باقی می ماند.