آپارتمان نشینی و دردسرهای آن

 هیفاء پردل

در گذشته زندگی در خانه‌های بزرگ و حیاط دار جلوه خاصی داشت. ارتباط خوب بین همسایه‌ها و روابط اجتماعی و فرهنگی بالا بعداز گذشت زمان با تغییر سبک زندگی و مدرن‌شدن جامعه همچنین افزایش جمعیت زندگی در این خانه‌ها که به اصطلاح «ویلایی» هم گفته می‌شود کم رنگ شد و در یک آپارتمان با وسعت اندک و قوانین دست و پاگیر خلاصه شد.

با افزایش زندگی شهری و رشد مهاجرت دیگر خانه‌های ویلایی جوابگوی رشد جمعیت نیست و ساخت و ساز آپارتمان‌های کوچک و به عبارتی قوطی کبریتی افزایش یافته است.
شهر یزد که خانه‌های تاریخی و سنتی آن دارای برند است شیوه معماری‌اش گردشگران خارجی را هم مجذوب کرده است. اما امروزه این خانه‌ها به حال خود رها و یا به هتل‌های سنتی تبدیل شده‌اند چون مردم رغبت دارند بیشتر در آپارتمان زندگی کنند.
آپارتمان نشینی علاوه بر این‌که جست و خیز کودکان، بازی و تحرک آنها محدود کرده، دارای یک سری آداب و قوانین خاص است که به آن «فرهنگ آپارتمان نشینی» می‌گویند و با توجه به این که هر کدام از مجتمع‌های آپارتمانی دارای تعدادی واحد است باید ساکنان هر کدام از این واحدها این قوانین را رعایت کنند و در ضمن برای نظافت، خدمات و دیگر نیازهای هر کدام از این واحدها باید مبلغی در ماه به عنوان «حق شارژ» پرداخته شود.

آپارتمان نشینی و دردسرهای آن
یک شهروند یزدی می‌گوید: به دلیل افزایش قیمت خانه‌های حیاط دار و یا به اصطلاح ویلایی مجبور شدم یک واحد آپارتمان کوچک خریداری کنم و در آن ساکن شوم. آپارتمان نشینی یک سبک جدید شهری است.
« غلامرضا واحدی» می‌افزاید: دو فرزندم با کمترین بازی و تحرکی باعث نارضایتی همسایه‌ها می‌شوند. در محوطه خارج از مجتمع ما پارک وجود ندارد لذا آنها جنب و جوش را در بازی‌های یارانه ای و فضای مجازی خلاصه می‌کنند.
به گفته وی، آپارتمان‌ها روز به روز در حال گسترش هستند، ولی هنوز مردم به فرهنگ آپارتمان نشینی مسلط نشده اند. در بعضی موارد بعضی ساکنان واحدها بی‌بهانه دست به شکایت می‌زنند.
یکی دیگر از شهروندان یزدی که به تازگی آپارتمان نشین شده است ادامه می‌دهد: بعضی شهروندان به دلیل چشم و همچشمی زندگی آپارتمانی را انتخاب می‌کنند، آنها زندگی در این واحدهای کوچک را مانند خانه‌های ویلایی می‌دانند و با برخی اقدامات آسایش دیگر واحدها را سلب می‌کنند.
«زهرا یاوری» بیان می‌کند: آپارتمان نشینی نیاز به فرهنگ خاصی دارد. ساکنان هر کدام از واحدها باید حسن همجواری را رعایت کنند، آرام صحبت کنند، در مهمانی گرفتن اصول آپارتمان نشینی را رعایت کنند و برای زندگی بهتر و آسایش بیشتر قوانین هیات‌مدیره را رعایت کنند.
وی ادامه می‌دهد: برخی ساکنان با زیر پا گذاشتن مقرارت ساختمان در پاسخ متعرضان می‌گویند: «چهار دیواری اختیاری» و این درست نیست.
یکی دیگر از شهروندان یزدی معتقد است بعضی آپارتمان‌ها به لحاظ عایق بندی غیر استانداردند و صداهای محیط را به راحتی به داخل منتقل می‌کنند. همچنین نبود پارک و فضای بازی، خدمات شهری اندک و رعایت‌نکردن حسن هم جواری باعث سلب آسایش آپارتمان نشینان شده است.

   آپارتمان نشینی و لزوم رعایت فرهنگ آن از سوی شهروندان
یک کارشناس امور اجتماعی می‌گوید: آپارتمان نشینی به معنای استفاده از یک مجتمع ساختمانی با قوانین و مقررات نوشته و نانوشته مربوط به آن است و نیازمند فرهنگ و نظم خاصی است. اما چون در کشور و در استان یزد از قدمت زیادی برخوردار نیست به همین دلیل«فرهنگ آپارتمان نشینی » زیاد نهادینه نشده است. «سید جواد داوودی» ادامه می‌دهد: برخی از آپارتمان نشین‌ها با بیان این‌که «چهار دیواری اختیاری است» از خودشان سلب مسئولیت کرده و به حقوق دیگران تجاوز می‌کنند. به گفته این کارشناس، به تعداد آپارتمان‌ها در استان افزوده می‌شود اما فرهنگ آپارتمان نشینی رشد چندانی نمی‌کند. فرهنگ آپارتمان نشینی یعنی توجه به آداب و حسن همجواری در یک ساختمان که اگر این اصل رعایت شود، مشکلات آپارتمان نشینی هم حل می‌شود.