دیگر نه قناتی مانده و نه چاه آبی که بتوان نوشیدش! دیگر نه قناتی مانده و نه چاه آبی که بتوان نوشیدش!
دیگر نه می توان بر سازه های بتنی و آهنی این شهر، بادگیری نصب کرد و نه می توان حتی به آب قنات حسن آباد مهریز اعتماد کرد، نه آبی مانده که چاهی باشد و نه چاهی که در آن پی آب نبوده باشیم...
دیگر نه در و تخته ی صنعت را می توان بست و هزاران هزاران بیکار را برای اشتغال روانه روزنامه آفتاب یزد کرد و نه درختی مانده که هوای تازه ای به شهر دمد؛ پرنده های شهر کوچیدند و تالاب فاضلاب شده، ساقی چرندگان مهاجر!
آقای رئیسی! تداوم حیات در کویر تشنه یزد به تار مویی بند است که مداوم مورد بی مهری قرار می گیرد؛ بی مهری هموطن، هم زبان، همشهری، همسایه و همکار! قدری آن طرف تر استان های دیگه ای هم به نفس نفس افتادند؛ آنان هم دل پر درد و سر پر سودایی دارند.
چاره چیست؟ آبی برای مدیریت مصرف باقی مانده؟ قناتی برای کشیدن، چاهی برای حفر کردن، رودی برای برداشتن، چشمه ای برای نوشیدن یا لبی برای تر کردن؛ مانده؟!
آقای رئیسی! آبی نیست که مدیریت شود؛ مسئله مهم هموطن، مسئله مهم همسایه، مسئله مهم مردم استان یزد، انتقال آب است... دیگر نه قناتی مانده و نه چاه آبی که بتوان نوشیدش...!
انتهای پیام / س ج